<< Vorige - Volgende >>


NK8: door Ron Zoetemulder


Bilderdijk



NK8: door Ron Zoetemulder




Zuur

Het etablissement waar ik vanmorgen binnenliep zag er goed verzorgd uit. Schoon, netjes en opgeruimd, alleen, het rook er verschrikkelijk naar azijn. Alsof iemand de hele vloer met dat vermaledijde goedje had besprenkeld. Of, enigszins verdund met water, het in een plantenspuit had gedaan en daarmee de vloer had bespoten. “Ach meneer Soetemuller, wat kijkt u vervelend zuur vandaag”, hoorde ik een man mijn richting op duwen. Sommige mensen kunnen dat, hun woorden een bepaalde kant op duwen. De duwende man zat aan de bar en dronk een jonge. Tenminste, er stond een jonge jenever voor hem op de toog. Ik antwoordde hem dat ik het een beetje eigenaardig vond ruiken hier. “Nou, dan heb je gister zeker ook nog es iemand begraven, want je kop staat op zuur verdriet”. Ik vroeg mij even af hoe de man nou in hemelsnaam kon weten dat ik gisteren mijn moeder ter crematie had begeleid, maar ik herstelde mij snel en zei: “Ik heb gisteren mijn hoofd gestoten en ben met de verkeerde man mee gelift”. De verkeerde man was een zorgelijke man, maar toch heel erg rijk. Waarschijnlijk daarom juist zo zorgelijk, hij moest het allemaal maar zien te behouden. Bovendien vond hij het allemaal zo zorgelijk tegenwoordig, dat er zoveel regeltjes waren. En er kwamen er steeds meer bij. Van die regeltjes. Dat hij daarnaast ook heel veel geld erbij verdiende, zei hij voor het gemak maar niet. Ik vond het niet nodig dat allemaal ook nog eens te vertellen aan de duwende man, want die zou het zo te zien toch niet meer zo goed opnemen. Het café, zo viel mij nu op, had nogal veel hengelachtige dingen aan de muren gespijkerd. Als ik niet beter wist, zou ik hier een doosje wurmpies kopen.


Ron Zoetmulder

295




...