<< Vorige - Volgende >>


NK11: door Lieven Vandenkerckhove


Brandon



NK11: door Lieven Vandenkerckhove




Muziek

Vanop de stoep vóór café Brandon hoorde ik de bekende deuntjes. Nog met de deurkruk in de hand zag ik hoe vijf, zes late gasten in gespreide slagorde naar zijn accordeonspel zaten te luisteren. Ik hoorde hem flink uit de bocht gaan, boven of onder de notenbalk. Ook zijn présence had wel wat deuken van de alcohol gekregen.
"Noem me een liedje, kom, noem me d´er één," viste hij naar de wensen van zijn publiek. Als hem dan een titel werd aangereikt, tastte hij met gesloten ogen zijn beneveld geheugen af, en zette een lang voorspel in. Want titel en melodie bij elkaar brengen, was in zijn staat van ontbinding geen sinecure. Maar dan in één keer klonk de melodie door, en er was alom vreugde omdat hij er waarlijk nog mee voor de dag kwam. Hij lachte opgelucht, ging er zelfs bij dansen. Soms boog hij zó ver voorover of achterover of opzij, dat ik hem in al zijn overmoed nog op mijn tafel verwachtte. Ik schoof mijn stoel maar wat achteruit.
"Geen nood, die kunnen drinken hoor, die mannen," lachte een dikkertje mij toe.
Af en toe liet de muzikant het hoofd neerzijgen tot hij met de wang het instrument nét niet raakte. Dan sloot hij de ogen opnieuw, en droomde weg, terwijl hij het klavier met zijn hart en ook een beetje met zijn vingers bespeelde. Pas als hij zijn ogen weer opende, viel de muziek uit. Na middernacht is hij naar buiten gewankeld, doch nergens nog aangekomen, want even verder is hij onder een auto gesukkeld. Of toch? Misschien zit hij naast Sint-Pieter op een stoel, en heeft hij, sedert zijn ogen voor altijd zijn dichtgegaan, niet meer opgehouden met spelen? Luister maar goed, misschien kom je hem daar nog wel eens tegen. Heel misschien.


Lieven Vandenkerckhove

300




...