Na een wandeling op deze zomerse dag kwam ik uit bij Café Pieper. Ik nam plaats aan een tafel dicht bij de bar. Ik zwijmelde bijna weg in gedachten toen een gesprek bij de bar wat meer volume kreeg. Twee mannen en de barman waren in gesprek met een hoogblonde vrouw. Zij was waarschijnlijk halverwege de dertig en zwaar opgemaakt; iets te veel drank en iets te veel mannen versleten. Haar figuur was nog wel uitdagend te noemen maar haar doorleefde gezicht, zal ik het maar noemen, had haar populariteit wel doen dalen.

Het gesprek was blijkbaar al een tijdje aan de gang, want de blikken van de mannen waren al aardig wanhopig. De vrouw had blijkbaar een aantal jaren geleden een flinke erfenis gekregen toen haar ouders overleden waren. Ze had er goed van geleefd en was zich aan het beklagen over het feit, dat de erfenis maar ca. € 275.000 was geweest. 

Mijn ouders hadden wel eens beter voor mij mogen zorgen! Ze hebben mij in een onmogelijke positie gebracht! Vol ongeloof staarden de mannen naar de vrouw en één van de mannen stamelde; hoe bedoel je dat; je hebt toch een prachtig bedrag gehad van mensen die zelf zuinig hadden geleefd? De vrouw liep vuurrood aan over zoveel onbenul; als je een erfenis achterlaat moet je er voor zorgen dat diegene tot aan de dood op een bepaald niveau kan doorleven en niet zoals zij, die nu weer op haar geld moest gaan letten. Toen de barman met een beroemd citaat van Oscar Wilde kwam; Vrouwen zijn er om lief te hebben maar niet om te begrijpen, spatte het hoofd van de vrouw bijna uit elkaar van ellende en verliet zij het café op een draf. 

De mannen gingen hoofdschuddend verder met hun pilsje.

Marco Dor

297